De 70.3 Ironman van Nice!
Al dagen, weken of zeg maar maanden stond deze wedstrijd met uitroepingsteken en met rood, achtendertig keer omcirkelt, in de agenda.
Na een bewogen seizoen met toch een mooie progressie wou ik kost wat het kost de kers op de taart bijeen zwemmen, fietsen en lopen in Nice!
Na 3 overwinningen was de honger zeker niet minder, integendeel de smaak naar winnen was nog nooit zo zoet!
Ik wou met een super gevoel richting het WK in 2019 afreizen en het liefst met een super zwemnummer, de gewenste wattages tijdens de 90k en af te sluiten met een PR op de halve marathon.
Echter draaide het niet volledig uit wat ik wou of laat ons zeggen wat ik ervan verwacht had. Wie hoge doelen stelt kan alleen maar van hoog vallen?!
Al dagen, weken of zeg maar maanden stond deze wedstrijd met uitroepingsteken en met rood, achtendertig keer omcirkelt, in de agenda.
Na een bewogen seizoen met toch een mooie progressie wou ik kost wat het kost de kers op de taart bijeen zwemmen, fietsen en lopen in Nice!
Na 3 overwinningen was de honger zeker niet minder, integendeel de smaak naar winnen was nog nooit zo zoet!
Ik wou met een super gevoel richting het WK in 2019 afreizen en het liefst met een super zwemnummer, de gewenste wattages tijdens de 90k en af te sluiten met een PR op de halve marathon.
Echter draaide het niet volledig uit wat ik wou of laat ons zeggen wat ik ervan verwacht had. Wie hoge doelen stelt kan alleen maar van hoog vallen?!
Woensdag avond 12september om 18u vertrokken we richting Nice. Er stonden maar liefst 1100-1200km voor de boeg en op aanraden van (ploeg) maat Lewis deelden we de reis op in 2 delen. De woensdagavond reden we circa 400km en iets voor 22u kwamen we aan op onze overnachting.
Na een goeie nacht van 9uurtjes vertrokken we terug om 8u om de resterende 800km verder te zetten.
De reis verliep vlot met enkele vertragingen, maar om 14-15u kwamen we aan in het mooi, drukke en warme Nice. Eenmaal alles uitgeladen deden we in principe niet veel. We gingen naar de winkel, aten veel pasta en reden wat los, liepen hooguit 2keer 5-6km en zwom 2keer los.
De rest van de tijd stond alles in teken van zondag 16september. Alles in teken om de perfecte wedstrijd neer te zetten, alles in teken om het optimaalst aan de starten te staan, alles in teken om te winnen.
Ik kan oneindig veel beeldmateriaal toevoegen aan dit verslag, maar om niet volledig jaloers te worden beperk ik me tot enkele foto's :).
Na een goeie nacht van 9uurtjes vertrokken we terug om 8u om de resterende 800km verder te zetten.
De reis verliep vlot met enkele vertragingen, maar om 14-15u kwamen we aan in het mooi, drukke en warme Nice. Eenmaal alles uitgeladen deden we in principe niet veel. We gingen naar de winkel, aten veel pasta en reden wat los, liepen hooguit 2keer 5-6km en zwom 2keer los.
De rest van de tijd stond alles in teken van zondag 16september. Alles in teken om de perfecte wedstrijd neer te zetten, alles in teken om het optimaalst aan de starten te staan, alles in teken om te winnen.
Ik kan oneindig veel beeldmateriaal toevoegen aan dit verslag, maar om niet volledig jaloers te worden beperk ik me tot enkele foto's :).
Vrijdagochtend voor de wedstrijd liepen Lewis en mezelf nog even los op de boulevard en om 8u 's morgens was het al mooi 22°C. Eenmaal het 10-11u gepasseerd was, namen de graden celcius toe tot een mooie 30-32°C. Een aangenaam weertje dus!
Na het loopje haalden we onze nummers op en liepen terug richting ons appartement. De wedstrijd stond nu toch wel heel kortbij en de laatste rechte lijn qua voorbereiding was hier meteen ingezet.
Zoals elke Ironman zette we ook daags voor de wedstrijd de fiets in de wissel en liepen beide wissels enkele malen af zodat alles voor iedereen duidelijk was, eenmaal iedereen tevreden liepen we terug richting het appartement.
Zondag 16september 4u10, na een relatieve goeie nachtrust van 6-7uur liep de wekker nog geen 2seconden af en ik stelde mij meteen recht om te gaan ontbijten. Het ontbijt stelde niet zo heel veel voor, at 8 witte boterhammen met confituur en dronk ORS van WCup.
Na het loopje haalden we onze nummers op en liepen terug richting ons appartement. De wedstrijd stond nu toch wel heel kortbij en de laatste rechte lijn qua voorbereiding was hier meteen ingezet.
Zoals elke Ironman zette we ook daags voor de wedstrijd de fiets in de wissel en liepen beide wissels enkele malen af zodat alles voor iedereen duidelijk was, eenmaal iedereen tevreden liepen we terug richting het appartement.
Zondag 16september 4u10, na een relatieve goeie nachtrust van 6-7uur liep de wekker nog geen 2seconden af en ik stelde mij meteen recht om te gaan ontbijten. Het ontbijt stelde niet zo heel veel voor, at 8 witte boterhammen met confituur en dronk ORS van WCup.
Eenmaal de maag het genoeg vond, wandelden we richting Promenade des Anglais. Samen met vrouwlief, Lewis en Anneleen voelden we allen dat Nice voor één keer rust, kalmte en vooral koelte gaf. Na nog geen 5' wandelen kwamen we aan in de wisselzone, gedaan met de rust en kalmte ;).
Lewis en mezelf gingen als geautomatiseerde ventjes naar onze fiets om ons fietsGPS'ke op de fiets te plaatsen, als ook onze nodige KH en dorstlessers op de fiets te voorzien. Eenmaal de bandenspanning op punt stond gingen we doorheen de massa triatleten, >2000 triatleten, op zoek naar een rustig plaatsje.
6u gaf de klok aan, nog 1uur tot de start van de PRO heren, nog 1u10 tot de start van de eerste AG'ers.
De zenuwen begonnen nu toch wel te komen en zeker als ik begon te denken aan het gans gebeuren en we maar een groot uur meer verwijderd stonden van mijn hoofddoel.
Gelukkig nam mijn autistisch kantje de bovenhand en begon ik aan mijn wedstrijdvoorbereiding!
Lewis en mezelf gingen als geautomatiseerde ventjes naar onze fiets om ons fietsGPS'ke op de fiets te plaatsen, als ook onze nodige KH en dorstlessers op de fiets te voorzien. Eenmaal de bandenspanning op punt stond gingen we doorheen de massa triatleten, >2000 triatleten, op zoek naar een rustig plaatsje.
6u gaf de klok aan, nog 1uur tot de start van de PRO heren, nog 1u10 tot de start van de eerste AG'ers.
De zenuwen begonnen nu toch wel te komen en zeker als ik begon te denken aan het gans gebeuren en we maar een groot uur meer verwijderd stonden van mijn hoofddoel.
Gelukkig nam mijn autistisch kantje de bovenhand en begon ik aan mijn wedstrijdvoorbereiding!
Loszwaaien, laatste toilet bezoek, enkele oefeningen en in mijn HUUB- wetsuit kruipen. Voor ik het wist was het al 6u45 en keek ik eens vluchtig door de menigte naar het strand en zag een volledig zwarte oppervlak van triatleten in hun wetsuit. Ik was duidelijk niet de enigste die er zin in had.. Eenmaal na de start van de PRO's gaf ik vrouwlief nog een zoen en dikke knuffel en ging vervolgens naar het strand en baande me een weg doorheen 2000atleten. Ik plaatste me in de snelste zwembox en plaatste me circa op plaats 150-200. Waarom deze keuze? 1. Ik hierdoor geen half uur op voorhand klaar moest staan op het strand, 2. De eerste rechte lijn circa 900m was en ik genoeg plaats had om rond de anderen te zwemmen, 3. Omdat ik dan eens meer in een wedstrijd ging zitten in plaats van niemand rondom rond mij te zien na 30km fietsen. |
Elke 7seconden vertrokken er 5 atleten. Het leek wel een eeuwigheid te duren, maar na 3minuten was het mijn beurt. Ik had al even gespiekt naar de atleten voor mij, en uit verkenning van daags voordien, wist ik dat het strand met keien heel snel verdiepte. Eenmaal na het starten en 10m lopen jumpte ik mooi de Middellandse Zee in en weg waren we voor meer dan 4uur plezier!
Het zwemmen verging me goed, ik kon meteen een mooi tempo verkrijgen en hield dit ook aan. Na enkele 100'en meters zwemmen had de zee een grotere deining. Iets moeilijker en lastiger zwemmen, maar dankzij mijn 'redder-aan-zee' jaren had ik genoeg ervaring om het tempo in deze omstandigheden aan te houden.
Na heel wat atleten in te halen kwam ik terug aan het strand. Ik voelde mij nog altijd heel goed en fris, ook de beleving door continue atleten in te halen was iets nieuws voor mij waardoor het zwemnummer heel vlot voorbij ging.
Zwemtijd, 26'50" voor een ruime 1900m. Hierbij had ik een 4e tijd algemeen op 17" van de eerste AG'er overall en was hiermee zelfs 1'20 sneller als Frederik Van Lierde. Klein detail, voor hun was het zonder wetsuit ;).
Na een super T1 sprong ik al met 28" voorsprong op de eerste AG op mijn BMC-machine en ging meteen op zoek naar de verhoopte fietsbenen.
De eerste 10km waren vlak met een lichte wind in de rug, van km 11 tot 27 kleine steile hellingen met een golvend karakter daartussen, km 27 tot 36 beklommen we Col de Vence om de laatste hoogtemeters tussen 41 tot 45 te bedwingen. Hier bereikten we het hoogste punt van het parcour en was het enkel nog maar afdalen of vlakke stukken bedwingen.
De eerste 10k gingen goed, ik duwde het verhoopte 300Watt maar het 'vanzelf'- gevoel was er niet, het was meteen werken. Vanaf km 11 kregen we onze eerste hoogtemeters, meteen mooi naar de 16%!
Bye bye ritme, bye bye snelheid. Enkel je fiets, je ademhaling en je hartslag. Naarmate de hellingen steiler werden, naarmate de wattages mee gingen. Buiten de eerste korte beklimming aan 400W, draaide het telkens tussen 350-380Watt op deze korte klimmekes. Daartussen probeerde ik goed te recupereren en voor ik het wist draaiden we Col de Vence op. Zo snel mogelijk in het ritme proberen te komen en goed blijven letten op drinken en eten. Het eerste deel verging me goed, ik kon circa 320-330 Watt trappen, daarna kreeg ik mijn souplesse niet meer perfect rond. 90rpm ging naar 80rpm en ook de rest van de beklimming ging ik verder aan 310Watt.
Na heel wat atleten in te halen kwam ik terug aan het strand. Ik voelde mij nog altijd heel goed en fris, ook de beleving door continue atleten in te halen was iets nieuws voor mij waardoor het zwemnummer heel vlot voorbij ging.
Zwemtijd, 26'50" voor een ruime 1900m. Hierbij had ik een 4e tijd algemeen op 17" van de eerste AG'er overall en was hiermee zelfs 1'20 sneller als Frederik Van Lierde. Klein detail, voor hun was het zonder wetsuit ;).
Na een super T1 sprong ik al met 28" voorsprong op de eerste AG op mijn BMC-machine en ging meteen op zoek naar de verhoopte fietsbenen.
De eerste 10km waren vlak met een lichte wind in de rug, van km 11 tot 27 kleine steile hellingen met een golvend karakter daartussen, km 27 tot 36 beklommen we Col de Vence om de laatste hoogtemeters tussen 41 tot 45 te bedwingen. Hier bereikten we het hoogste punt van het parcour en was het enkel nog maar afdalen of vlakke stukken bedwingen.
De eerste 10k gingen goed, ik duwde het verhoopte 300Watt maar het 'vanzelf'- gevoel was er niet, het was meteen werken. Vanaf km 11 kregen we onze eerste hoogtemeters, meteen mooi naar de 16%!
Bye bye ritme, bye bye snelheid. Enkel je fiets, je ademhaling en je hartslag. Naarmate de hellingen steiler werden, naarmate de wattages mee gingen. Buiten de eerste korte beklimming aan 400W, draaide het telkens tussen 350-380Watt op deze korte klimmekes. Daartussen probeerde ik goed te recupereren en voor ik het wist draaiden we Col de Vence op. Zo snel mogelijk in het ritme proberen te komen en goed blijven letten op drinken en eten. Het eerste deel verging me goed, ik kon circa 320-330 Watt trappen, daarna kreeg ik mijn souplesse niet meer perfect rond. 90rpm ging naar 80rpm en ook de rest van de beklimming ging ik verder aan 310Watt.
Tijdens de beklimming hadden er 2 of 3 klimgeiten mij voorbij gereden. Aanpikken deed ik bewust niet maar wou ze kost wat het kost terug inhalen in de afdaling. Achteraf zag ik dat deze triatleten uit de streek waren en ondanks ik als een zot naar beneden fietste kreeg ik maar niemand in het zicht..
Ik had een goeie afdaling, maar merkte dat dit toch nog een pak sneller kon en misschien was dit de reden dat ik niet het gewenste terrein terug nam!
Na 2/3e afdalen haal ik eindelijk nog 2 triatleten bij en zo reed ik de laatste 10km richting wisselzone.
Fietstijd: 2u34'17" over 90,4km. Wattages heb ik helaas niet meer, maar ik dacht me te herinneren dat dit 270Watt AV was, NP zal dit een pak hoger liggen maar vraag me niet of dit 290 of 310 was. Huidige positie was een 4e AG plaats algemeen op 1'49 van de eerste en binnen de minuut op plaats 2 en 3.
Vanaf ik de afsprong deed van mijn BMC-racket zeiden de benen al hoe laat het was. Heel veel was er niet meer te bespeuren van mijn super T1, integendeel. Ik loop of zeg maar strompel naar mijn loopzak.
Eenmaal ik mijn kousen aandoe, hoor ik voor het eerst de tussentijden van vrouwlief door. Ik wist dat ik geen super fietsnummer had neergezet, maar dat ik pas 4e algemeen stond bracht de verzuring precies nog meer in de benen.
Gelukkig brachten mijn lievelings cloudrushers terug licht aan het einde van de tunnel en weg waren. Ondanks de zware benen verliepen de eerste meters goed, ik liep 3'45 en dit gaf me het nodige vertrouwen voor de resterende 20,5km. ETEN, DRINKEN en AFKOELEN. Mentaal verkorte ik de wedstrijd door constant deze 3 woorden te herhalen, opnieuw en opnieuw. De eerste 3km waren tussen de 3'45 en 3'48/km. Yes, dit zolang mogelijk doortrekken en een halve marathon richting 1u20 is mogelijk. Maar de gedachten waar nog niet volledig weg en daar was het eerste klopje al, de volgende kilometers verliepen aan 3'50 en 3'55 maar na km 7 begon de ware struggle. De tempo's gingen van kwaad naar erger, want nog voor halfweg was geen enkele tempo nog aan sub 4'00/km. Mentaal probeerde ik mij erover te zetten door verder goed te eten en te drinken. Het feit dat ik nummer 2 en 3 in de wedstrijd voorbij liep zal er ook wel iets mee te maken hebben, maar het gevecht ging verder.
Kilometer 17 was de volledige doodsteek, tempo 4'15 was mijn nieuw racetempo en elke seconden leek gewoon een eeuwigheid te duren. Nog nooit zo hard afgezien en op de koop toe leek ik ook mijn 2e plaats te gaan verliezen, alles maar dan ook alles perste ik er nog uit om daarna gewoon volledig neergeteld op de grond te vallen (cfr foto 1).
Ik had een goeie afdaling, maar merkte dat dit toch nog een pak sneller kon en misschien was dit de reden dat ik niet het gewenste terrein terug nam!
Na 2/3e afdalen haal ik eindelijk nog 2 triatleten bij en zo reed ik de laatste 10km richting wisselzone.
Fietstijd: 2u34'17" over 90,4km. Wattages heb ik helaas niet meer, maar ik dacht me te herinneren dat dit 270Watt AV was, NP zal dit een pak hoger liggen maar vraag me niet of dit 290 of 310 was. Huidige positie was een 4e AG plaats algemeen op 1'49 van de eerste en binnen de minuut op plaats 2 en 3.
Vanaf ik de afsprong deed van mijn BMC-racket zeiden de benen al hoe laat het was. Heel veel was er niet meer te bespeuren van mijn super T1, integendeel. Ik loop of zeg maar strompel naar mijn loopzak.
Eenmaal ik mijn kousen aandoe, hoor ik voor het eerst de tussentijden van vrouwlief door. Ik wist dat ik geen super fietsnummer had neergezet, maar dat ik pas 4e algemeen stond bracht de verzuring precies nog meer in de benen.
Gelukkig brachten mijn lievelings cloudrushers terug licht aan het einde van de tunnel en weg waren. Ondanks de zware benen verliepen de eerste meters goed, ik liep 3'45 en dit gaf me het nodige vertrouwen voor de resterende 20,5km. ETEN, DRINKEN en AFKOELEN. Mentaal verkorte ik de wedstrijd door constant deze 3 woorden te herhalen, opnieuw en opnieuw. De eerste 3km waren tussen de 3'45 en 3'48/km. Yes, dit zolang mogelijk doortrekken en een halve marathon richting 1u20 is mogelijk. Maar de gedachten waar nog niet volledig weg en daar was het eerste klopje al, de volgende kilometers verliepen aan 3'50 en 3'55 maar na km 7 begon de ware struggle. De tempo's gingen van kwaad naar erger, want nog voor halfweg was geen enkele tempo nog aan sub 4'00/km. Mentaal probeerde ik mij erover te zetten door verder goed te eten en te drinken. Het feit dat ik nummer 2 en 3 in de wedstrijd voorbij liep zal er ook wel iets mee te maken hebben, maar het gevecht ging verder.
Kilometer 17 was de volledige doodsteek, tempo 4'15 was mijn nieuw racetempo en elke seconden leek gewoon een eeuwigheid te duren. Nog nooit zo hard afgezien en op de koop toe leek ik ook mijn 2e plaats te gaan verliezen, alles maar dan ook alles perste ik er nog uit om daarna gewoon volledig neergeteld op de grond te vallen (cfr foto 1).
1u23'51 ipv 1u20. Ik had van het loopnummer heel wat anders verwacht, had ik toch teveel in het fietsen gegeven? Was het de wedstrijd teveel? Wat liep er concreet mis? Er vlogen zeker 100 vragen door mijn hoofd, maar eenmaal ik alles relatief kon plaatsen en relativeren was ik oprecht tevreden met mijn 2e plaats AG 25-29 en mijn 2e plaats AG overall EN 10e algemeen met alle PRO's. Ik mag, sorry ik moet tevreden zijn met mijn wedstrijd. Aan de eerste plaats bij de AGers was er geen beginnen aan, hij fietste maar liefst 6' sneller als mij en liep maar 2' trager als Frederik van Lierde. Hij werd zelfs 5e algemeen tussen de PRO's.
Bij de 'slotallocation' voor het WK in 2019 kwam de eerste in onze AG, Thomas Huwelier, niet tevoorschijn. Dit vond ik toch eigenaardig en bij de prijsuitreiking stelde ik toch de vraag aan Thomas waarom hij het ticket niet had genomen. Het antwoord luidde als volgt: Zijn Pro- licentie en zeg maar het volwaardig profatleet worden was zo goed als zeker. Toch al één concurrent minder voor volgende jaar ;).
Bij de 'slotallocation' voor het WK in 2019 kwam de eerste in onze AG, Thomas Huwelier, niet tevoorschijn. Dit vond ik toch eigenaardig en bij de prijsuitreiking stelde ik toch de vraag aan Thomas waarom hij het ticket niet had genomen. Het antwoord luidde als volgt: Zijn Pro- licentie en zeg maar het volwaardig profatleet worden was zo goed als zeker. Toch al één concurrent minder voor volgende jaar ;).
Eenmaal na de ceremonie zagen we Frederik van Lierde.
Een foto kon ik natuurlijk niet laten en zo kan je me hieronder zien schitteren als 2e AGer en 2e PRO samen :)).
Een foto kon ik natuurlijk niet laten en zo kan je me hieronder zien schitteren als 2e AGer en 2e PRO samen :)).
Nu volgt de decompressie van een mooi seizoen, maar wie heel hoog mikt maakt de kans natuurlijk groter om ontgoocheld te zijn?! Laat me nog maar enkel dagen of misschien zelf weken nadenken over het voorbije seizoen, stof tot nadenken heb ik natuurlijk genoeg. En geloof het of niet, maar enkele dagen na deze wedstrijd is de honger om volgend jaar nog beter te doen al volledig teruggekeerd ;).